De Fischer un de Salhund

Weck seggen, dat is up dei Färöer-Inseln, bei Dänemark taugehüren, passiert, anner äwerst seggen, dat is up dei rügensche Halfinsel Mönchgaud geschein. Aewerst wat gahn uns dei Färöer an? Wi willen man driest in uns´ Heimat bliwen, denn Salhunn´n (dei Gelihrten seggen Poken) giwwt ´t in dei See üm Mönchgaud rüm jo uck naug, un dorüm heit dat jo uck noch hüt dat Pokenland. 

Na, also nu dei Geschicht: Dei Lüd seggen, dei Salhunn´n schmiete in jede nägente Nacht ehr Fell af un loppen denn in minschliche Gestalt an ´t Aeuwer rüm. Da danzen s denn un verlustieren sick füst, as wenn sei würkliche Minschen wiren. Wenn ´s dorvon naug hemm, denn fohren sei, ihre dat Morgen ward, wedder in ehr Fell rinner un dükern denn wedder in dei See as Salhunn´n dal.

Na, nu müßt sick dat ees so schicken, een jungen Fischer keem mirrn in sone Nacht an´n Strann längs un seeg dor dat Gewes´ von dei Salhunn´n an, wur sei as Minschen rümlopen un danzen deden, un dei Fellen legen dor jo uck rümmer. Un doon seeg hei uck, dat ´ne Salhunn´njungfer ut ehr Fell rutkrawweln deed un as ´ne wunnerschöne minschliche Diern an tau danzen füng. Doon kreeg de Fischer dat mit Lüsten, ehr dat Fell wegtaunähmen, denn hei würd in dei Diern verleiwt un wull ehr tau Fru hemm. Hei kröp sachten an´t Fell ran un künn´t warrastig strietzen un verstäken. 

As dat nu in´n Osten hell würd kröpen ´s all wedder in ehr Fellen rinner un dükerten in´t Water, man blots dei Dirn sünn ehr Huut nich wedder un jammert un günst. Doon güng dei Fischer up ehr tau, nehm ehr bi dei Hand un bröcht sei nah sinen Katen. Door würd sei sin Fru, un sei hemm ´ne Hand Kinner krägen un sünd heil glücklich west. 

Eeens Dags äwerst, fünn dei Fru ehr Salhunnsfell in ´n Verstäk, un doon keem dat Janken nah ehr olle natürliche Heimat äwer ehr: Sei leep dormit an´t Aeuwer, kröp rinner un verschwünn för ümmer in dei See. 

Un dei Lüd seggen, door sall dat noch Fomiljen gäwen, dei glöwen, sei stammen ut disse Eh´af. Oewerst wat drähnen dei Lüd nich allens!

(Folge Muttländer!)

(veröffentlicht v. O. Wobbe im "Blinkfüer - Monatsblatt för Hus un Heimat" am 7. 09. 1929,
 Postkarte: Stengel & Co., Dresden)